วันนี้พาเด็กที่บ้านมาสอบสัมภาษณ์เข้าราชมงคล คลอง 6 เลยนึกย้อนไปถึงอดีตที่เราก็เคยสอบสัมภาษณ์เหมือนกัน เมื่อปี 2532
ตอนนั้นการสอบเข้า ว.ค. ของผม ...สอบข้อเขียน ไปสอบที่ ว.ค.จันทรเกษม ...สอบวาดรูปไปสอบที่ ว.ค.พระนคร...จากนั้นสอบสัมภาษณ์ไปสอบที่ ว.ค.สวนดุสิต ... มองย้อนไปก็ตลกดี ต้องใช้สถานที่ 3 แห่งในการสอบกันเลยทีเดียว 😀
ตอนไปดูผลสอบก็ฮาดี คือด้วยความตื่นเต้น บ้านอยู่แจ้งวัฒนา แต่นั่งรถเมล์ไปดูผลสอบที่สวนดุสิต เพราะอะไรก็ไม่รู้สิ สมัยก่อนการไปดูรายชื่อคนสอบได้ต้องไปดูที่บอร์ดที่เขาแปะไว้เท่านั้น ไม่มีดูทางอินเตอร์เน็ทแบบสมัยนี้ พอไปถึงสวนดุสิต ไปไล่ดูรายชื่อคนสอบได้ โอ้ย มีชื่อเราด้วย ดีใจมากมาย จำได้ว่าไปก็บ่ายแล้ว ไม่มีคนอยู่แถวนั้นเท่าไรนัก พอรู้ผลก็เดินยิ้มออกมาแล้วขึ้นรถเมล์ไปไหนก็ไม่รู้ มารู้ตัวอีกที อ้าว กูนั่งรถเมล์มา ม.รามคำแหงซะงั้น
คือที่นั่งรถเมล์มารามฯ ก็ไม่มีไรหรอก มันเป็นความเคยชินบวกกับการดีใจที่สอบติด ตอนนั้นเรียนรามฯ มาได้ 2 ปีแล้ว เรื่องของเรื่องคือ ต้องเรียนรามฯ เพื่อเอาไว้เรียน ร.ด. ปี 3 น่ะ ... รุ่นผมคือรุ่นสุดท้าย ที่เริ่มเรียน ร.ด. ตอน ม.5 แล้วมันจะไปจบปี 3 ตอนเรียนมหาลัยปี 1 ซึ่งในปีถัดมาเขาก็ให้เรียน ร.ด จาก ม.4 ไปเลย จะได้เรียนจบ ร.ด. ปี 3 ภายในมัธยมกันไป (เรียกได้ว่า รุ่นผมคือรุ่นซวยส่งท้าย อิอิ) 😀
จากรามฯ ผมก็นั่งรถเมล์กลับบ้าน นั่งสาย 95 มาทางบางเขน อ้าว ผ่าน ว.ค.พระนครนี่หว่า ก็ลงหน้า ว.ค. พอดี เพื่อต่อรถกลับบ้านตรงแจ้งวัฒนะ นึกบ้าอะไรไม่รู้ เดินเข้าไปดูผลสอบขำๆ อีกรอบเว้ย ซึ่งเขาตั้งบอร์ดไว้ตึกอธิการฯ ตรงริมถนนเลย ก็พบว่าเราก็มีรายชื่อเช่นกัน (อ้าว ไม่มีก็บ้าแล้ว อิอิ) จากนั้นก็เตรียมตัวไปสอบสัมภาษณ์ที่สวนดุสิต
วันสอบสัมภาษณ์ผมจำได้แม่นเลยว่า อาจารย์ผู้หญิงที่นั่งตรงหน้าผม (โดยมีโต๊ะกั้นกลาง) คือ อ.พิมพวรรณ อิงคเวทย์ และ อาจารย์ผู้ชายที่นั่งข้างๆ นั้น คือ อ.มนูญ ไชยสมบูรณ์ ...อันนี้ในมุมมองของคนไปสอบก็จะไม่รู้ว่า นี่คืออาจารย์จาก ว.ค. ของเรา ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของอาจารย์ในวันสอบ แต่เดี๋ยวก็ต้องรู้แน่ เพราะต้องไปเรียนกับท่านอีก 4 ปี
สนามบอลหน้าตึก เมื่อประมาณปี 2533 (ภาพจาก facebook พวกเราชาวตึก 6)
...เนื้อหาการสอบสัมภาษณ์ก็หนักไปทาง อ.มนูญ จะสอบถามเสียมากกว่า โดยถามถึงเรื่องราวทางบ้านผมเสียเป็นส่วนใหญ่ ผมจำคำถามหนึ่งได้แม่นเลยคือ อ.มนูญ ถามว่าอยู่บ้านทำอะไรบ้าง ผมก็ตอบว่าช่วยแม่ขายของ เพราะตอนนั้นที่บ้านเป็นร้านขายของชำ อ.มนูญก็ถามอีกว่า ขายจริงเหรอ ถ้าขายจริงต้องตอบได้ว่าไข่ใบละเท่าไร ผมก็ถามกลับไปว่า อาจารย์เอาไข่เบอร์อะไรล่ะครับ มันมี 2 ขนาด 2 ราคา อ.มนูญ ก็บอกว่า เอาเบอร์ใหญ่ละกัน ผมก็ตอบไปว่า เบอร์ใหญ่ ใบละ 2 บาท (พอตอบไปเสร็จ ท่าทางอาจารย์จะเชื่อล่ะ ว่าผมขายของจริง อิอิ)
จบการสอบสัมภาษณ์ก็รอฟังผลสอบอีกรอบ แล้วก็ไปเริ่มต้นชีวิตนักศึกษาในมหาวิทยาลัยปิด ภาควิชาออกแบบนิเทศศิลป์ตามที่ฝันไว้
ผมจำได้อีกอย่างว่า ตอนไปสอบสัมภาษณ์แล้วยื่นเอกสาร คนรับเอกสาร (น่าจะเป็นอาจารย์ของสวนดุสิต) เขาถามกลับมาว่า คุณนี่แปลกนะ เลือกสวนดุสิตอันดับ 3 ...สวนสุนันฯ อันดับ 2 และ พระนคร อันดับ 1 ...ไหงเลือกอันดับ 1 ซะไกลอย่างนั้นล่ะ ผมก็ตอบไปว่า แฮ่ บ้านผมอยู่แจ้งวัฒนะครับ จะเลือกสวนดุสิตที่อยู่ไกลทำไมเล่า 😀