สืบเนื่องมาจากโพสของพี่วงที่กล่าวถึงหนังสือสามเกลอยุคบรรลือสาส์น จากโพสนี้ >> https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2057536251200626&id=100008328134883
ป.เป็ด หลานรักของปู่ ป. ก็เลยต้องมาร่ายยาวให้ฟังว่า ทำไมสามเกลอบรรลือสาส์นถึงไม่สนุกมากเท่ากับสามเกลอตอนก่อนหน้านั้น
ต่อไปนี้คือการเขียนของ ป.เป็ด (โปรดทำเสียงก้องๆ แบบในหนังด้วย อิอิ) 😀
——–
สาเหตุที่สามเกลอในช่วงหลังๆ หรือช่วงบั้นปลายชีวิตของผู้ประพันธ์ เป็นชุดสามเกลอที่สนุกสนาน “ น้อยที่สุด “ (ก๊อปสำนวนของท่านสี่สหายฯ มาวางเลยนะเนี่ย) เสด็จปู่ของ ป.เป็ดเคยกล่าวด้วยวาจาไว้ว่า
๑. เนื่องจากสามเกลอมียศทางทหารเพิ่มขึ้น การวางตัวตลอดจนคำพูดคำจา จึงต้องสงวนท่าทีไว้บ้างในฐานะเป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ โดยเฉพาะระดับนายพล แม้ นิกร และ กิมหงวน จะเป็นแค่ พันเอกพิเศษ แต่ก็คือ พลจัตวา ในสมัยก่อน ซึ่งยศนี้เลิกใช้ไปนานแล้ว
๒. ผู้ประพันธ์บอกมุขตลกของท่าน “หมดพุง” ภาษาปัจจุบันใช้คำว่า “มุขแป๊ก” (ก๊อปสำนวนของท่านสี่สหายฯ มาวางเลยนะเนี่ย) หมายความว่าท่านเขียนบทตลกในสามเกลอมาตั้งแต่ปี ๒๔๘๒ (นับตามศักราชใหม่) ทุกวันๆๆ วันละหลายตอน ตลอดจนทุกปีๆๆ รวม ๓๐ ปี มุขตลกจึงเข้าสู่ทางตัน ซึ่งท่านยอมสารภาพโดยไม่ต้องจำนนต่อหลักฐานใดๆ ว่า “หมดพุง” หรือ “มุขแป้ก” นั่นเอง
๓. โรคภัยไข้เจ็บก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่ง ที่ทำให้สามเกลอตลกน้อยลง อันเป็นธรรมดาของผู้ที่ต้องผจญกับโรคประจำตัว หนำซ้ำโรคนั้นยังสำแดงอิทธิฤทธิ์อิทธิเดชรุนแรงด้วย ก็คงไม่มีผู้ใดจะอารมณ์รื่นเริงบันเทิงใจอยู่ได้ ถ้าเจ็บป่วยเป็นโรคแล้วยังหัวเราะร่าได้ทั้งวัน เห็นจะมีอยู่ ๒ ที่ คือ โรงพยาบาลศรีธัญญา นนทบุรี กับ โรงพยาบาลสมเด็จเจ้าพระยา ปากคลองสาน นั่นแล
จึงอธิบายความเพิ่มเติมมาให้ทราบ ไปแระ…ได้เวลาฉีดยาคุมสติก่อนคลุ้มคลั่งอาละวาด ๕๕๕๕๕
——–
(ภาพประกอบทั้งหมด จากคลังหนังสือของพี่วง)
😀 😀 😀